,,Śpieszmy się kochać..."
- Julia wstawaj!
- Jeszcze 5 minut- mamrotałam pod kołdrą
- Wstawaj bo się spóźnisz! -mama nie dawała za wygraną więc wstałam. Podeszłam do okna i rozsunęłam zasłony. Na dworze strasznie padało. Było tak ponuro.
Szybko się ogarnęłam i zeszłam na dół do kuchni, gdzie była nasza kochana gosposia Lola. Przywitałam ją ciepłym buziakiem, chwyciłam tosta i w biegu do drzwi go zjadłam. Wzięłam kluczyki od czarnej audi i ruszyłam do pracy.
Na miejscu ludzie jak zawsze pochłonięci pracą
-Juliet nowe zgłoszenia czekają już w biurze!- krzyknęła z daleka koleżanka zajmująca się papierkami. Przewróciłam oczami i poszłam sprawdzić te nowe zgłoszenia na sesję. Usiadłam na krześle i wzdychałam ciężko. W taką pogodę naprawdę nie chce się nic robić. Jedyne o czym marzyłam to ciepłe łóżko i gorąca herbata. Niestety mogłam sobie tylko pomarzyć. W moich rozmyśleniach przeszkodziła mi sekretarka Liama:
- Juliet, Pan Liam wzywa cię do siebie- fałszywie się uśmiechnęła i wyszła. Wstałam więc i poszłam do niego
-no cześć siostrzyczko- przywitał mnie ciepło jak zawsze
-hej- powiedziałam i usiadłam na fotelu jakbym ważyła co najmniej 100kg
-ktoś tu ma ciężki dzień?
-nie mam na nic dzisiaj siły- marudziłam
-jak chcesz to weź sobie dzień wolnego- zaproponował
-nie, lepiej nie. Wołałabym nie denerwować twojego ojca
-pracujesz u mnie a nie u niego tak?
- no w sumie tak ale sam wiesz jaki on jest..
-gburowaty?- zapytał
- miałam bardziej na myśli zasadniczy- zaśmiałam się
-jak tam sobie chcesz- też zaczął się śmiać
- no to co chciałeś?-przeszłam do konkretów
-a no tak. Jadę dzisiaj z twoją mamą na zakupy. Może chcesz pojechać z nami?
-wy razem na zakupach? coś ci dolega?
-czemu? ja po prostu chcę odświeżyć trochę swój wygląd. To co jedziesz?
-nie dzięki, zajmę się dzisiaj tymi wszystkimi zgłoszeniami, żeby jutro mieć trochę więcej luzu
-okej pracusiu, jak uważasz
-dobra Liam ja lecę bo my tu sobie gadamy a za pół godziny mam modelki
-no leć- uśmiechnął się i machnął ręką
Otworzyłam drzwi i wleciałam na jakiegoś faceta
-oj przepraszam- powiedziałam z głową spuszczoną w dół i pobiegłam do siebie. Godzinę później zaczęłam pracę. Dzień jak co dzień. Podczas pracowania postanowiłam, że się jednak z nimi wybiorę na te zakupy. Może być fajnie a papierki poczekają. Zabrałam swoje rzeczy i ruszyłam na parking
-a ty gdzie?- zapytał Paul
-do domu- odpowiedziałam zestresowana
-nie ma mowy. Liam miał ci przekazać zdjęcia do przeróbek. Nie zrobił tego?
-jakieś papierki tam leżały ale pomyślałam, że..
-lepiej tyle nie myśl- przerwał mi w chamski sposób
-ale miałam jechać z mamą i Liam'em na zakupy
-masz ważniejsze obowiązki niż zakupy. Zacznij w końcu traktować życie poważnie- był taki zasadniczy. Jak zawsze. Wściekła wróciłam do biura. Chciałam wcześnie skończyć a tu jeszcze więcej roboty jak zwykle przez Paula. Jak on mnie strasznie denerwuje. Do biura wszedł Liam:
-a ty co? przecież zaraz jedziemy
-twój tatuś kazał mi zostać- oznajmiłam ciężko wzdychając
-dlaczego on się wtrąca w mój przedział.. zaczyna mnie to denerwować
-nie ważne. Jedźcie sami- odpowiedziałam zmęczona
-jesteś pewna?
-tak
-okey ale jutro idziesz ze mną na imprezę! I tym razem się nie wymigasz- powiedział, dał mi buziaka w czoło i wyszedł
-Liam, czekaj!- zawrócił i stanął z wymalowanym znakiem zapytania na twarzy
-dobry z ciebie braciszek- uśmiechnęłam się
-ja ciebie też kocham- odpowiedział i wyszedł
Od razu wzięłam się za robotę. Im szybciej to zrobię tym lepiej. W pracy przeszkodził mi jakiś chłopak, to chyba kolega Liam'a. Bardzo przystojny kolega. Wysoki, umięśniony, o pięknych oczach. Był lekko onieśmielający
-w czymś ci pomóc?-zapytałam przerywając ciszę
-właściwie to wpadłem z ciekawości- zdziwiło mnie to
-ciekawości?
-tak. Jesteś taka nieobecna. To ty jesteś siostrą Liam'a?
-tak i co w związku z tym?
-byłem poprostu ciekawy. Niby tu pracujesz a wszędzie cię pełno. Biegasz to tu to tam..
-słuchaj ja naprawdę nie mam teraz czasu. Musze to skończyć- odpowiedziałam niezbyt miło
-jasne, zrób mi kawę jak już się pozbierasz
-co?! Kawę to ty sobie zrób sam! Myślisz, że kim ty jesteś?
-Dobra spokojnie. Żartowałem- odpowiedział z chamskim uśmieszkiem i wyszedł. Ale mnie zdenerwował. Głupek i tyle. Na wyświetlaczu telefonu zauważyła, że mama do mnie dzwoni. Oddzwoniłam więc:
-hej skarbie i jak tam?- zapytała
-a daj spokój. Masakra
-kochanie słyszałam, że Paul kazał ci zostać ale nie denerwuj się. On to robi dla twojego dobra
-dobra?! On mnie poprostu nie lubi i robi to specjalnie! Znęca się nade mną! Gbur!
-Julka waż się ze słowami. Pamiętaj, że to mój mąż i twój..
- nawet tego nie mów!
-Julia przecież..
-ten facet to była najgorsza decyzja jaką mogłaś w życiu podjąć!- krzyknęłam i rozłączyłam się. Byłam już w strasznym nastroju. Może przesadziłam ale musiałam to w końcu z siebie wyrzucić.
Na zegarze wybiła godzina 21:00 a ja w końcu skończyłam. Zeszłam na parking i zapakowałam rzeczy do auta. Obok mnie stał ten mężczyzna co mnie tak zdenerwował i też pakował swoje rzeczy do bagażnika
-prześladujesz mnie?- zapytałam
-mam lepsze rzeczy do robienia- odpowiedział ale już bez humoru. Był bardziej zdenerwowany, rozdrażniony...
WŁĄCZ: https://www.youtube.com/watch?v=BdmKb9X60n4
Niespodziewanie mój telefon zaczął dzwonić. Nie znałam numeru ale i tak odebrałam
-Halo?
-Dobry wieczór. Czy rozmawiam z Panią Juliett'ą Forbs?- mówiła jakaś kobieta
-tak. W jakiej sprawie?
-dzwonię ponieważ nie mam dobrych wieści. Pani mama wpadła w poślizg wraz z pasażerem..- moją głowę wypełniły najgorsze myśli. Nie mogłam z siebie wydobyć żadnego odgłosu. Przede mną stał wciąż ten facet i gapił się na mnie zestresowany
-ale co się stało?jak?gdzie ona jest?- zapytałam ze łzami w oczach
-niestety nie udało nam się jej uratować. Obrażenia były zbyt poważne. Pani matka nie żyje- kiedy to usłyszałam telefon spadł mi na ziemie a łzy zaczęły spływać.
-co ci jest? powiedz!- nalegał. Lecz ja słyszałam tylko echo jego głosu
-nie żyje- mówiłam po cichu sama do siebie. Z bezsilności opadłam na ziemie. Wysoki brunet przykucnął obok mnie i wytarł moje łzy
-kto nie żyje? co ty mówisz?
-moja mama, nie żyje- mówiłam dziwnie spokojnie. Tak jakbym sama w to nie wierzyła. To poprostu do mnie nie do końca docierało. Spojrzałam zapłakana na mężczyznę, który był naprzeciwko mnie
- nie to nie prawda! Ja muszę tam jechać! - wstałam i poszłam w kierunku auta cała roztrzęsiona
-stój! nie możesz!- złapał mnie za rękę
-zostaw mnie! ja muszę do niej jechać! ja ją ocalę! oni kłamią! rozumiesz?!- krzyczałam na niego pełna bólu i rozdarcia wewnętrznego
-nigdzie w takim stanie nie pojedziesz! Jest ślizgo. Ja cię zawiozę. Wsiadaj
-poślizg.To był wypadek- mamrotałam przypominając sobie słowa tej kobiety. Mężczyzna zaprowadził mnie do auta. Pojechaliśmy szybko do szpitala. Wytłumaczyłam mu, o który chodzi i byliśmy tam w ciągu kilku minut. Wybiegłam z pojazdu i zaczęłam szukać jakichkolwiek informacji o mojej mamie. Na korytarzu szpitala zauważyłam Paula
-gdzie ona jest?!- krzyknęłam na niego. Odpowiedziała mi tylko cisza. Stał i gapił się w ścianę. Nie wydusił ani jednego słowa
-Paul! Gdzie na do cholery jest?! Gdzie?!
-oni nie żyją...-powiedział cicho. W jednej chwili cały mój świat przewrócił się do góry nogami. To tak jakby ktoś ci wbił sztylet prosto w serce
-kłamiesz! gdzie ona jest?! Jacy oni?! Gdzie Liam?!
-nie ma ich rozumiesz?! Nie ma!!- podszedł do nas jednych z lekarzy i poprosił o to, żebyśmy się zachowywali ciszej. Wykorzystałam okazję i zapytałam się go co z moją mamą.. co Liam'em?
-Pani mama zginęła w wypadku wraz z pasażerem. Nie udało nam się ich uratować. Obrażenia były zbyt wielkie. Kobieta zmarła już na miejscu a Pan Payne zmarł w karetce. Przykro mi- patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Wybiegłam zapłakana na dwór, gdzie padał deszcz. Biegłam cały czas przed siebie.. Biegłam ile miałam tylko sił w nogach
-czekaj! - słyszałam za sobą znajomy głos. Poczułam szarpnięcie za rękę. To był znowu on. Ten wysoki brunet. Nie kontrolując tego co robię wpadłam mu w ramiona i mocno przytuliłam płacząc jeszcze bardziej
-oni nie żyją... to nie może się dziać..to nie jest na prawdę.
Zaraz przyjadą do domu- zaczęłam sobie wmawiać coś co się nie wydarzy
-shhh wszystko będzie dobrze-mówił głaskając mnie po plecach
-moja kochana mamusia... mój braciszek- mówiłam zanosząc się płaczem..
Na następny dzień odbył się pogrzeb. Poszłam na niego z Lolą. Paul zamknął się w swoim biurze w mieszkaniu. Od wczoraj nie wyszedł z niego nawet na chwilę.
Kiedy zobaczyłam ich ciała.. To była najsmutniejsza, najgorsza rzecz jaką widziałam w całym swoim życiu. Po całej ceremoni długo jeszcze siedziałam przy grobie matki i brata. Na cmentarzu pojawił się też ten mężczyzna. Podszedł do mnie i złożył kondolencję. Widziałam w jego oczach smutek. Liam był jego najlepszym przyjacielem
-dziękuję ci za wczoraj- odezwałam się
-nie ma sprawy. Tak samo jak ty kogoś w tej chwili potrzebowałem
-zaraz zacznie padać. Chodź odwiozę cię do domu-zaproponował
-nie. Ja tu jeszcze zostanę. Chcę być blisko- łzy raptownie zaczęły mi spływać po policzkach
-oni byli dla mnie jedynymi osobami jakie mi zostały. Teraz już nikogo nie mam- żaliłam się
-hej.. ja ci pomogę..jakoś dasz sobie radę - powiedział kucając obok mnie
- jak masz naimię?-dodał
- Julia- popatrzyłam na niego
- Jestem Harry... Harry Styles..
